Cultuurtips van de bi+ redactie! Anne over Green Day
Het accepteren van je eigen bi+ gevoelens en ervaringen gaat vaak wat makkelijker als je dat deel van jezelf kunt herkennen in boeken, films, muziek, kunst en tv-series. In deze rubriek vertellen de bi+ redacteuren van dit blog over hun mediale en culturele ankerpunten. Deze keer: Anne Kavadias over Green Day.
Anne over Basket Case van Green Day
Muziek is altijd al een bron van inspiratie en een uitlaatklep geweest voor mij. Toch had ik af en toe het gevoel dat ik niet alles van mezelf terug kon vinden in muziek. Ik miste met name nummers die gingen over verliefd worden/aantrekking ongeacht gender. Ondanks de vele liefdes nummers die ik kende, zag ik dat hierbij toch voornamelijk hij of zij gebruikt werden en niet bijvoorbeeld “them”.
Het theater was de enige plek waar ik die herkenning in kon vinden. Zoals bij de musicals Rent of The Rocky Horror Show. Dit zijn beide toffe musicals met leuke personages, maar ze noemen bi+ zijn niet in een positief licht. Het is een begin van representatie, maar het is niet ideale representatie.
Tot ik voor het eerst in aanraking kwam met een nummer dat bi+ gevoelens wel positiever benoemde.
Ik zat bij een koor en ging daar het nummer Basket Case van Green Day instuderen. Het couplet dat mijn stemgroep toen als partij had, sprak me erg aan. Mijn blik viel meteen op de “He said my life’s a bore. So quit my whining ’cause it’s bringing her down” van het tweede couplet. In de context van het nummer leek het voor mij hierbij om dezelfde persoon te gaan, terwijl er verschillende voornaamwoorden gebruikt werden. Ik wist niet meteen hoe het bedoeld was, maar voor mezelf had ik in elk geval een nummer gevonden wat het over seks met meer dan een gender had. En met een beetje vrije associatie kon ik er ook in lezen dat op meer dan een gender vallen niet raar is, wat me erkenning gaf.
Na een goed gesprek met vrienden en wat onderzoek, kwam ik er achter dat de hint naar deze gevoelens zo bedoeld was. Ik kwam er ook achter dat in meerdere nummers van Green Day hiernaar verwezen wordt.
‘Mijn blik viel meteen op de “He said my life’s a bore. So quit my whining ’cause it’s bringing her down” van het tweede couplet. In de context van het nummer leek het voor mij hierbij om dezelfde persoon te gaan, terwijl er verschillende voornaamwoorden gebruikt werden.’
Billie Joe Armstrong heeft het er nu zelf minder over en zegt dat hij zichzelf niet meer een label geeft. Hij heeft echter wel duidelijk gemaakt dat het niet uit zou moeten maken wat zijn label is. Dit omdat het geaccepteerd zou moeten worden dat mensen bi+ kunnen zijn of ze dit nou wel of niet benoemen. Hij heeft daarnaast vroeger ook aangegeven dat meerdere nummers van het album waar Basket Case op staat (Dookie) een link hadden met biseksualiteit en je eigen seksualiteit onderzoeken. Zo ging bijvoorbeeld het nummer Coming Clean over uit de kast komen en onderzoeken wie je bent in je tienerjaren. In latere nummers komt het af en toe ook nog terug, zoals in Troublemaker.
Voor de zichtbaarheid van Bi+ zijn, helpt het niet zichtbaar een label toe-eigenen niet. Maar ik vind het zelf wel mooi dat Armstrong het niet meer nodig heeft voor zichzelf om een label te hebben en het zou inderdaad niet uit moeten maken welk label iemand heeft.
Ondanks dat mensen zichzelf minder een label geven, hoop ik wel dat ze de ruimte blijven nemen om deze gevoelens uit te drukken in bijvoorbeeld muziek. Zodat we ons gerepresenteerd kunnen blijven voelen.