Bi+ Inclusie en de Tweede Kamerverkiezingen: Een Overzicht van de Diverse Standpunten

Jopie (hen/hun/die/diens) is 32 jaar en werkt als content marketeer en ervaringsdeskundige. Hen heeft een blog over autisme en ADHD en geeft lezingen. In diens vrije tijd houdt Jopie van schilderen, haken en andere creatieve bezigheden.

Ontdekking van biseksualiteit
Ik heb in mijn leven heel erg last gehad van compulsory heterosexuality (de verwachting vanuit de samenleving dat heteroseksualiteit de enige mogelijke seksuele identiteit is red.). Dus ik dacht altijd dat ik hetero was. Maar op een gegeven moment merkte ik ook wel dat ik crushes begon te krijgen op mensen die geen man zijn. Toen werd het mij eigenlijk al snel duidelijk dat ik biseksueel ben. Ik twijfelde er ook niet over dat ik alleen op vrouwen zou vallen, ik wist ook zeker dat ik op mannen kon vallen. Die ontdekking van biseksueel zijn is dus ook niet iets waar ik lang mee heb geworsteld. Het is voor mij ook wel meer een soort neutraal gegeven, het is gewoon een onderdeel van wie ik ben. Toen ik begin 20 was, had ik weinig queer mensen om mij heen. Het hebben van meer queer mensen in mijn omgeving had denk ik in mijn zoektocht kunnen helpen. Ik wist wel dat biseksualiteit bestond, ik groeide namelijk op in Amsterdam, in best wel een open omgeving. Dus het was voor mij altijd al wel normaal geweest dat er biseksuele mensen bestaan. Maar dat ik daarbij kon horen, dat had ik toen nooit gedacht. Tegen de tijd dat ik echt klaar was om uit de kast te komen als biseksueel had ik al een relatie met de man met wie ik nu nog steeds een relatie heb. Ik heb het altijd wel lastig gevonden dat ik nooit echt een relatie heb gehad met een niet-man. Dat voelt voor mij wel als een gemiste kans.

Neurodivergent, non-binair en biseksueel
Ik heb eigenlijk mijn hele leven – en dat komt denk ik ook omdat ik autistisch ben – gender een beetje op andere golflengte beleefd dan andere mensen. Ik denk dat mijn biseksualiteit hier ook wel mee samenhangt. Ik denk dat omdat ik autistisch en ADHD’er ben dat ik op een andere manier naar de wereld kijk. Misschien dat ik daarom eerder arbitraire regeltjes afwijs. Dingen die anderen normaal vinden zijn voor mij niet zo vanzelfsprekend. Het voelt ook een beetje verstikkend om mij in sociale en culturele hokjes te moeten plaatsen. Non-binariteit geeft mij de vrijheid om die regeltjes af te wijzen. Ik hoef niet per se hypervrouwelijk of hypermannelijk te zijn. Ik kan gewoon doen wat ík wil, ik hoef me niet te conformeren aan gendernormen. Dat geeft me een soort vrijheid. Ook biseksueel zijn geeft mij een vrijheid en rust om niet aan een bepaalde verwachting te hoeven voldoen. Uiteindelijk ben ik natuurlijk gewoon één persoon, en al die dingen zijn een soort van mishmash geworden die zeker met elkaar te maken hebben.

“Biseksueel zijn geeft mij vrijheid en rust om niet aan een bepaalde verwachting te hoeven voldoen.”

Zichtbaar zijn als bi persoon
Ik bezocht een vriendin in Londen twee keer voor een week. Tussen die bezoeken was zij uit de kast gekomen als gay, en realiseerde ik dat ik gevoelens voor haar had. De tweede keer durfde ik haar te vertellen dat ik bi ben. Ik was toen 23 of 24 jaar oud. Daarna heb ik het op een gegeven moment een keer mijn ouders verteld. Maar mijn pa vergeet het gewoon elke keer. Ik heb ook al heel lang een relatie met een man, al zeven jaar, en ik heb nog nooit een relatie gehad met iemand die geen man is. Het is daardoor iets wat een beetje op de achtergrond raakt bij anderen. Het is geen geheim, maar veel mensen op werk bijvoorbeeld weten het toch niet. Dus wat dat betreft ben ik een soort van closeted. Dat voelt niet altijd chill, maar het is soms ook wel weer fijn want het behoedt je ook voor haat. Ik ben op een gegeven moment mijn blog begonnen (@neuro.elfje). Hier schreef ik in eerste instantie anoniem om het over non-binair en biseksueel zijn te kunnen hebben. Het hielp om dit in het begin anoniem te doen, zodat anderen dan niet gelijk conclusies konden trekken op basis van hoe je eruitziet. Op een gegeven moment ging ik die anonimiteit uit omdat het publiek van mijn blog groeide en ik mij realiseerde dat ik zo meer kon bereiken. Ik denk dat het echt belangrijk is om als queer persoon, en ook als biseksueel persoon, zichtbaar te zijn. Biseksualiteit heeft namelijk ook gewoon ontzettend veel gezichten. Je hebt biseksuelen zoals ik, die nog nooit een relatie hebben gehad met een vrouw of non-binair persoon. En, je hebt biseksuelen die alleen maar relaties hebben met mensen van hun eigen gender. Die zijn natuurlijk allebei even valide, maar je moet ze wel kunnen zien. Uiteindelijk moet het voor jou wel veilig zijn om zichtbaar te zijn, maar als het kan is het denk ik erg waardevol voor anderen binnen de queer gemeenschap. Het had mij ook geholpen als dit zo was.

“Als je veilig zichtbaar kan zijn, is het erg waardevol voor anderen binnen de queer gemeenschap.”

Van alleen naar omringd door queer mensen
Ik ben eigenlijk altijd wel erg alleen geweest in mijn ontdekking van biseksueel en non-binair zijn. Pride-evenementen bijvoorbeeld, die zijn vaak erg ontoegankelijk voor autistische mensen en mensen met een fysieke handicap. Het is vaak druk en je moet lang blijven staan. Dat gaat voor mij niet. Ik heb daardoor nooit echt het idee gehad dat ik deel heb uitgemaakt van de queer gemeenschap, ondanks dat ik dat wel wil. Ik ben wel vorig jaar voor het eerst naar een lokale Pride-viering in Zaandam geweest, en dat was heel erg leuk. Sociale media platforms zijn dan voor mij ook fijne plekken om queer gemeenschap te vinden. Bijvoorbeeld door lid te worden van bepaalde Facebookgroepen, of door te zoeken naar bepaalde content op TikTok en Instagram. Op die manier kan je makkelijk in contact komen met andere queer mensen door bijvoorbeeld een reactie achter te laten bij iemand. Sinds mijn autismediagnose ben ik meer goede vrienden aangegaan met andere neurodivergente mensen. Toevallig waren veel van hen ook queer. Op die manier ben ik dus ook bevriend geraakt met meer queer mensen. In die vriendengroep heb ik mij heel erg thuis gevoeld, en dat heeft mij ook wel geholpen om mijn non-binair zijn meer te accepteren. Ik zou dan ook anderen die hun seksualiteit of genderidentiteit aan het ontdekken zijn meegeven om je te omringen met gelijkgestemden waar je jezelf bij kan zijn, waar je je de kans kan krijgen om daadwerkelijk te ontdekken en te experimenteren. Hoe meer je je omringt met mensen die je ondersteunen, hoe beter je je daarmee bezig kan houden.

Felicia (zij/haar, die/diens) is 26 jaar, chronisch ziek en biseksueel. Ze woont in Leiden en studeert daar communicatie taalwetenschap aan de universiteit. Ooit hoopt die ongeziene verhalen te vertellen als journalist en/of documentairemaker.

Meer dan vriendschap
Ik was al vrij jong ziek, zonder diagnose, waardoor ik continu over mezelf aan het nadenken was. Wat is er mis met mij? Hoe voel ik me? Doordat ik mezelf echt ging analyseren, realiseerde ik dat de gevoelens die ik had voor een jongen op school meer was dan alleen vriendschap. Daarbij kwam ook de realisatie dat dit dezelfde gevoelens waren als die ik ooit voor een oude beste vriendin had gehad. Ik snapte het niet goed. Ik dacht altijd dat het of homo of hetero was, het is één van de twee. Gelukkig was er Google en zo kwam ik al snel op de term biseksueel. Toen vielen de kwartjes. Echt een uur nadat ik dat ontdekte, zei ik tegen mijn moeder: ‘ik denk dat ik biseksueel ben’. 

Bi zijn was toen niet een groot punt voor mij en ook niet voor de mensen om mij heen. Ik had een veel grotere struggle rondom ziek zijn en het feit dat mensen niet altijd geloofden dat ik ziek was. Hierdoor merkte ik wel dat ik graag een duidelijk verhaal wilde hebben rondom uit de kast komen. Omdat er al zo veel werd geroddeld over mijn ziek zijn en ik daarin niet altijd werd geloofd, wilde ik rondom mijn bi zijn graag dat het zwart op wit stond wat waar was. Ik ben daarom uiteindelijk in een magazine uit de kast gekomen. Nu realiseer ik me dat het helemaal niet nodig was om mezelf te bewijzen. 

‘Ik realiseer me nu dat het helemaal niet nodig was om mezelf te bewijzen’ 

Stereotypen doorbreken
Ik vind het interessant om te shockeren en mensen te laten nadenken over dingen die ze doen in het leven. Als mensen vragen ‘En, heb je al een vriend?’ antwoord ik terug ‘Nee, ik heb geen partner’ of ‘Nee, en óók geen vriendin’. Dan zeg ik dat ze de volgende keer beter kunnen vragen of iemand een partner heeft. Ook bij die vraag zullen sommige mensen aan een heterorelatie denken, maar door zo’n klein dingetje te doen, kan je voor iemand anders al zoveel inclusiever zijn zonder dat mensen het eigenlijk doorhebben. Dat ripple effect vind ik cool. Zo kun je misschien niet de hele wereld veranderen, maar in ieder geval de mensen om je heen. 

Na de middelbare school ben ik heel bewust queer vrienden gaan zoeken en me duidelijk als bi gaan uitspreken. In het begin deed ik dit vooral omdat ik zoveel stereotypes over me heen kreeg. Ik dacht als je er meer zichtbaarheid aan geeft, kan je vanzelf die stereotypes een beetje verbreken. Ik merkte ook dat wanneer mensen erachter kwamen dat ik ziek én ook bi ben dat ze zijn van ‘dat óók nog?!’. Alsof je het leven dan extra moeilijk maakt voor jezelf. 

Intersectionaliteit en toegankelijkheid
De intersectie tussen een beperking hebben en biseksueel zijn is voor mij heel belangrijk, omdat ik merk dat de queer community toch nog erg ontoegankelijk is. Zeker in dingen als locaties of hoelang activiteiten duren. Er wordt niet altijd nagedacht over welke stoelen er zijn en of je überhaupt ergens kan zitten. Daar moet ik continu zelf om vragen. Dat daar niet over wordt nagedacht vind ik wel echt frustrerend. Bi zijn wordt wel geaccepteerd en je bent welkom, maar je voelt je niet altijd welkom als je een beperking hebt, omdat er toch een bepaald beeld is over queer zijn. Er bestaat een soort standaard van hoe een lichaam eruit hoort te zien en hoort te werken. Je merkt dat gezond, slank en wit zijn ook in de queer scene duidelijk komt bovendrijven. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die niet aan dat standaard plaatje voldoen en dat doorbreken. Toch denk ik dat we in de queer community beter ons best zouden kunnen doen om ook mensen en lichamen die niet binnen het perfecte plaatje passen te accepteren. 

‘Ik denk dat we als de queer community beter ons best zouden kunnen doen om ook mensen en lichamen die niet binnen het perfecte plaatje passen te accepteren.’ 

Als ik mijn leven omschrijf dan zien mensen het toch al snel als negatief omdat ik nou eenmaal minder kan en beter moet nadenken over wat ik doe. Aan de andere kant geniet ik denk ik ook soms meer van mijn leven, omdat de kleine dingen die je wel kan doen veel meer waard zijn. Ik hoop dat binnen de queer en bi+ community meer aandacht komt voor die intersectionaliteit en toegankelijkheid, in welke vorm dan ook. 

Queer community
De queer community heeft me heel veel gebracht, zeker ook met andere bi+ mensen. Je ziet de wereld gewoon anders. Mensen in de queer wereld zijn zo zichzelf, op een andere manier dan mensen die zonder veel over hun identiteit hoeven na te denken door het leven gaan. Ik heb gezien dat mensen mijn bi zijn bijna altijd wel geaccepteerd hebben en dat het voor mij nooit een struikelblok is geweest gelukkig. Dat geeft een stukje hoop en bevestiging. Het is het eerste stukje van mijn identiteit waar ik ook trots op was. Dit is wie ik ben en je dealt er maar mee. Plussize, chronisch ziek en bi zijn, het is allemaal deel van mijn identiteit, en ik vind het belangrijk dat dat allemaal te zien is.

‘Dit is wie ik ben en je dealt er maar mee.’ 

Marijn (hij/hem) is 54 jaar, theaterdocent, acteur en ambassadeur voor Bi+ Nederland.

Weg van de veilige keuze
Van huis uit kreeg ik altijd mee ‘doe maar gewoon’ en ‘kies de veilige keuze’. Dat was de kern van mijn opvoeding en daar heb ik heel lang aan proberen te voldoen. Ik probeerde erg in de gebaande paden te leven en werd niet uitgenodigd om nieuwsgierigheid te verkennen. Eigenlijk was ik altijd al wel nieuwsgierig, maar ik durfde daar niks mee. 

De eerste keer dat ik me realiseerde dat het ook best leuk kan zijn met een man samen was toen ik per ongeluk een keer met een man stond te zoenen in de kroeg, als een soort baldadige actie. Alleen vond ik het net even te leuk om het helemaal als een grap af te doen. Maar ik had altijd hetero-ogende relaties en durfde mijn seksualiteit niet ter sprake te brengen. Nog sterker, ik heb het ook altijd naar mezelf ontkend. Toen ging na 13 jaar mijn relatie uitging kwam ik in een scheiding terecht. Daar zat ik dan, 49 jaar oud, en ik realiseerde me dat ik nu weer om me heen kon kijken. Waarom zou iets met een man niet ook mogen, vroeg ik mezelf af. Toen vielen er heel wat kwartjes. Bi was het eerste woord wat in me opkwam. Ik ben biseksueel. Dat voelde goed en kloppend. Het voelde als thuiskomen en daar was ik eigenlijk wel een beetje verbaasd over.

‘Het voelde als thuiskomen om te zeggen dat ik biseksueel ben’  

Dit is wie ik ben
Ik ben daarna vrij snel naar mijn ex uit de kast gekomen. Ook zij snapte een aantal dingen nu beter. Haar reactie heeft me aangemoedigd om ook naar vrienden vrij snel open te zijn. Toen ik ook van hen alleen maar goede reacties kreeg, heb ik het de wereld ingegooid en op Facebook gezet. Ook daar kreeg ik een stroom aan lieve reacties. Normaal deel ik niet zo snel dingen, maar dit voelde zo goed dat ik dit wel durfde. Het was echt een bevrijding.

Wat mij ook hielp was dat de rest eigenlijk hetzelfde bleef. Ik was nog steeds een man in scheiding, ik had mijn vrienden, ik had mijn bestaan. Ik dacht, dit ga ik verkennen, maar voorlopig is er niet zo veel veranderd. Al snel realiseerde ik me ook dat open zijn naar mensen meteen duidelijkheid geeft. Het is een fijne filter om te weten of iemand de moeite waard is om me in te verdiepen. Of ze het begrijpen. Dat is heel fijn en helder om maar gewoon meteen op tafel te leggen, in relaties, maar ook op andere plekken. Juist als bescherming van mezelf wil ik daarin open zijn, zodat ik mijn keuzes kan maken met wie ik omga. Ik wil dit nooit meer hoeven te verstoppen. Dit is wie ik ben. En het is niet dat ik zeg ‘hoi ik ben Marijn en ik ben bi’, maar wel het eerste moment dat het ter sprake komt vertel ik terloops, zonder lading: dit is wie ik ben.

‘Ik wil dit nooit meer hoeven te verstoppen, want dit is wie ik ben 

Verkennen en ontdekken
Pas na mijn coming out durfde ik veel meer andere dingen ook te ontdekken. Zo ben ik gaan nadenken over wat voor relatie fijn is voor mij. Ik denk niet dat ik nu een pure monogame relatie wil. Als ik een relatie krijg met een vrouw dan is die nieuwsgierigheid naar mijn aantrekking voor mannen niet opeens weg. En als ik een relatie met een man krijg, dan vind ik vrouwen ook nog steeds heel leuk. Ik wil verkennen en ontdekken. Het is nu veel meer open. Ik ben ook meer geïnteresseerd geraakt in mijn achtergrond, mijn vader is Indonesisch. Dan vraag ik me af: is het niet zo dat in de helft van mijn bloed, mijn DNA, een veel minder rigide denken zit over allerlei relatievormen? Het is eigenlijk een heel westers denken: mannetje, vrouwtje, huisje, boompje, beestje. Dat vind ik een interessante gedachte.

Ook mijn expressie durfde ik meer te gaan ontdekken. Ik was altijd gefascineerd door artiesten als Prince en David Bowie. Met mijn hakken en nagellak wijk ik nu zichtbaarder af van de norm. Ik ben me er wel meer bewust van hoe mensen me zien, maar ik vind het leuk om die blikken die blikken te laten. Dan denk ik: ‘ja, jij vindt dit raar hè, maar dat is jammer voor jou’. Ik heb daar wel een knop voor moeten omzetten om meningen van anderen naast me neer te leggen. Die opvoeding om de veilige keuze te kiezen is niet zomaar weg, maar ik merk ook dat mensen eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn in het openbaar en het helemaal niet zien of ervan opkijken als ik met mijn 16cm hakken langsloop.

Bi+ community
Ik vind het zo mooi aan bi+ zijn dat het ene het andere niet uitsluit. Het leven is niet zwart-wit. Ik vind bi+ mensen over het algemeen genuanceerde mensen, die bereid zijn om over allerlei dingen minder in tegenstellingen te denken. Als je van jezelf weet dat het allebei of allemaal mogelijk is, dan kan je je ook voor andere dingen voorstellen dat het allemaal mogelijk is. De bi+ gemeenschap is ook enorm divers. Van de kunstliefhebber, tot een trucker, tot de sporter, tot de intellectueel. Alle walks of life staan dan samen op een boot tijdens de Canal Parade. Dat vind ik zo fijn.

‘De bi+ gemeenschap is enorm divers’ 

De ontdekking van mijn seksualiteit is een heel persoonlijk proces geweest, maar toen ik er met andere bi+ mensen over ging praten merkte ik dat ik mezelf ook steeds beter begreep. Ik kan eindeloos ergens over worstelen en steeds dezelfde rondjes draaien in gedachte. Het perspectief van een ander kan je laten zien dat je het soms groter voor jezelf maakt dan het is. Ik gun daarom iedereen een beste vriend die er open voor staat om dit mee te bespreken. Ik zou iedereen aanraden om iemand te vinden om het ermee over te kunnen hebben en dit dan op eigen tempo uit te breiden. Die community, de gesprekken met elkaar én het gewoon samenzijn zonder het erover te hoeven hebben, dat heeft wel gemaakt dat bi zijn nu gewoon een onderdeel is van wie ik ben.

Chel (die/diens) is genderfluid/non-binair, neptunic en aceflux. Die werkt als redacteur, leest graag 100+ boeken per jaar en schrijft daarnaast veel in diens vrije tijd.

Het aseksuele spectrum
Op mijn veertiende realiseerde ik me dat er mensen waren die werkelijk lust voelen naar andere mensen. Ik dacht altijd dat het iets was wat ze in films lieten zien om het spannender te maken. Op mijn zestiende kwam ik voor het eerst uit de kast, toen als biseksueel. Ik had namelijk nog in mijn hoofd zitten: ik voel nul lust naar mannen en nul lust naar vrouwen, dat is evenveel, dus ben ik biseksueel. Pas een paar jaar daarna is de realisatie en ontdekking bij mij pas echt gekomen en kwam ik uit de kast als biromantisch en aseksueel, wat later veranderde in neptunic en ace flux. Neptunic betekent dat ik op nonbinaire mensen en op vrouwen val. Ace flux betekent dat ik verandering binnen mijn seksualiteit ervaar op het aseksuele spectrum.

Voor veel mensen is het lastig voor te stellen hoe je je aangetrokken tot iemand kan voelen als je geen lust voelt naar die persoon. Voor mij is het gewoon dat wanneer ik nadenk over de mensen op wie ik verliefd word, dan is dat puur romantisch en speelt lust daar geen rol in. Lust speelt nooit een rol in de relaties die ik zoek. Voor mij gaat het om met wie ik oud zou willen worden en dan denk ik aan een vrouw of nonbinair persoon.

In eerste instantie toen ik een label koos op mijn zestiende dacht ik: ‘Dit is het. Dit is nu mijn label, dit is wie ik ben en welk hokje ik inzit.’ Inmiddels hecht ik minder waarde aan labels. Ik gebruik het meer omdat het makkelijker is voor andere mensen om te begrijpen wat ik bedoel.

‘Lust speelt nooit een rol in de relaties die ik zoek’

Aansluiting vinden in gemeenschappen
Op het werk, maar ook in sommige queer spaces, let ik soms op hoe open ik ben. Er zijn sommige queer spaces die super seksueel zijn. Daar staat lust centraal. Sommige clubs en shows zijn bijvoorbeeld heel gefocust op het laten zien van queer seksualiteit. Ik vind dat een mooi onderdeel van de queer gemeenschap, maar ik voel me daar soms wel minder welkom. Ik kom al snel het gevoel tegen dat wanneer je geen lust ervaart, je er niet echt thuishoort. Dat is soms verwarrend en vervreemdend. Ik voel me dan een vreemde eend in de bijt en een uitzondering op de regel, waardoor ik me geen onderdeel van een gemeenschap voel.

‘Ik voel me soms de vreemde eend in de bijt’

Ook binnen de bi+ gemeenschap vinden mensen het soms moeilijk te begrijpen. Sommige mensen geloven dat de bi+ gemeenschap alleen om biseksualiteit gaat. Als je het lust gedeelte niet ervaart, dan ben je dus niet echt bi en hoor je er niet thuis. Dat maakt het soms lastig om als biromantisch aseksueel persoon aansluiting te vinden.

Dit terwijl ik openheid juist ook een mooi aspect vind van de bi+ gemeenschap. Het mooie aan bi+ voor mezelf vind ik dat het als een verademing voelt om niet constant bezig te zijn met ‘oh ik vind deze persoon leuk en die is dit gender dus wat betekent dat dan voor mij’. Dat zou belemmerend voelen voor mij als bi+ persoon. Ik heb ook het idee dat binnen de bi+ gemeenschap er veel variatie is in genders en gender presentatie. Er is geen gouden standaard waardoor iedereen wat vrijer kan zijn en zich kan presenteren zoals ze willen zonder dat er een bepaalde rem op zit.

‘De openheid vind ik zo mooi aan bi+’

Representatie
Tijdens mijn coming out, wat vaak een verwarrende periode is, hielp het niet dat er geen rolmodellen waren. Waar je met heteroseksualiteit, homoseksualiteit en biseksualiteit mensen in de publieke sfeer hebt die daar openlijk voor uitkomen, is dat bij aseksualiteit eigenlijk nooit. Ik had het idee dat ik de enige rare persoon was die dit probleem ervaarde. Ik zag het toen ook nog als een probleem, in plaats van een seksualiteit. Ik had een gevecht in mijn hoofd en stelde mezelf vragen als ‘wat als het zo is dat ik gewoon een hormoon onbalans heb die ik kan oplossen met een pilletje?’ of ‘wat als het door trauma komt?’. Toen ik daar verder over ging nadenken realiseerde ik me dat het zo niet zit, het is bij mij altijd al zo geweest. Het had mij enorm geholpen als er representatie was geweest zodat ik had geweten dat er meer mensen zijn zoals ik. Juist daarom ben ik er in mijn dagelijks leven heel open over. Ik hoop dat het kan helpen voor mensen met een gelijksoortige ervaring om mij te ontmoeten en dit van mij te horen.

Queer genoeg
Wat voor mij heel erg heeft geholpen in het ontdekken van mijn queer identiteit en wat queer zijn precies voor mij betekent, was het omgaan met andere queer mensen. Zelfs als hun ervaringen niet exact hetzelfde zijn, helpt het heel erg bij het begrijpen dat we allemaal anders zijn maar wel allemaal onderdeel van dezelfde gemeenschap. Dat voelt heel krachtig. Door me te omringen met queer vrienden heb ik mijn eigen verwelkomende queer space gecreëerd.

Er is niet één manier om queer te zijn en er is geen juiste manier om queer te zijn. Mensen binnen de queer gemeenschap die dat wel denken, daar moet je nooit naar luisteren. Ik heb het als aseksueel persoon ervaren dat je buiten de lhbt gemeenschap staat en ik heb het als nonbinair persoon ervaren dat je door sommige transmensen niet wordt geaccepteerd. Je hebt altijd mensen in een groep die vinden dat andere mensen niet queer genoeg zijn. Je bent gewoon queer en er is niet zoiets als queer genoeg moeten zijn.

‘Er is niet één manier om queer te zijn en er is geen juiste manier om queer te zijn’

Meer weten over aseksualiteit? Kijk dan op de website van de Nederlandse Organisatie Aseksualiteit www.aseksualiteit.nl!