Felicia (zij/haar, die/diens) is 26 jaar, chronisch ziek en biseksueel. Ze woont in Leiden en studeert daar communicatie taalwetenschap aan de universiteit. Ooit hoopt die ongeziene verhalen te vertellen als journalist en/of documentairemaker.
Meer dan vriendschap
Ik was al vrij jong ziek, zonder diagnose, waardoor ik continu over mezelf aan het nadenken was. Wat is er mis met mij? Hoe voel ik me? Doordat ik mezelf echt ging analyseren, realiseerde ik dat de gevoelens die ik had voor een jongen op school meer was dan alleen vriendschap. Daarbij kwam ook de realisatie dat dit dezelfde gevoelens waren als die ik ooit voor een oude beste vriendin had gehad. Ik snapte het niet goed. Ik dacht altijd dat het of homo of hetero was, het is één van de twee. Gelukkig was er Google en zo kwam ik al snel op de term biseksueel. Toen vielen de kwartjes. Echt een uur nadat ik dat ontdekte, zei ik tegen mijn moeder: ‘ik denk dat ik biseksueel ben’.
Bi zijn was toen niet een groot punt voor mij en ook niet voor de mensen om mij heen. Ik had een veel grotere struggle rondom ziek zijn en het feit dat mensen niet altijd geloofden dat ik ziek was. Hierdoor merkte ik wel dat ik graag een duidelijk verhaal wilde hebben rondom uit de kast komen. Omdat er al zo veel werd geroddeld over mijn ziek zijn en ik daarin niet altijd werd geloofd, wilde ik rondom mijn bi zijn graag dat het zwart op wit stond wat waar was. Ik ben daarom uiteindelijk in een magazine uit de kast gekomen. Nu realiseer ik me dat het helemaal niet nodig was om mezelf te bewijzen.
‘Ik realiseer me nu dat het helemaal niet nodig was om mezelf te bewijzen’
Stereotypen doorbreken
Ik vind het interessant om te shockeren en mensen te laten nadenken over dingen die ze doen in het leven. Als mensen vragen ‘En, heb je al een vriend?’ antwoord ik terug ‘Nee, ik heb geen partner’ of ‘Nee, en óók geen vriendin’. Dan zeg ik dat ze de volgende keer beter kunnen vragen of iemand een partner heeft. Ook bij die vraag zullen sommige mensen aan een heterorelatie denken, maar door zo’n klein dingetje te doen, kan je voor iemand anders al zoveel inclusiever zijn zonder dat mensen het eigenlijk doorhebben. Dat ripple effect vind ik cool. Zo kun je misschien niet de hele wereld veranderen, maar in ieder geval de mensen om je heen.
Na de middelbare school ben ik heel bewust queer vrienden gaan zoeken en me duidelijk als bi gaan uitspreken. In het begin deed ik dit vooral omdat ik zoveel stereotypes over me heen kreeg. Ik dacht als je er meer zichtbaarheid aan geeft, kan je vanzelf die stereotypes een beetje verbreken. Ik merkte ook dat wanneer mensen erachter kwamen dat ik ziek én ook bi ben dat ze zijn van ‘dat óók nog?!’. Alsof je het leven dan extra moeilijk maakt voor jezelf.
Intersectionaliteit en toegankelijkheid
De intersectie tussen een beperking hebben en biseksueel zijn is voor mij heel belangrijk, omdat ik merk dat de queer community toch nog erg ontoegankelijk is. Zeker in dingen als locaties of hoelang activiteiten duren. Er wordt niet altijd nagedacht over welke stoelen er zijn en of je überhaupt ergens kan zitten. Daar moet ik continu zelf om vragen. Dat daar niet over wordt nagedacht vind ik wel echt frustrerend. Bi zijn wordt wel geaccepteerd en je bent welkom, maar je voelt je niet altijd welkom als je een beperking hebt, omdat er toch een bepaald beeld is over queer zijn. Er bestaat een soort standaard van hoe een lichaam eruit hoort te zien en hoort te werken. Je merkt dat gezond, slank en wit zijn ook in de queer scene duidelijk komt bovendrijven. Gelukkig zijn er steeds meer mensen die niet aan dat standaard plaatje voldoen en dat doorbreken. Toch denk ik dat we in de queer community beter ons best zouden kunnen doen om ook mensen en lichamen die niet binnen het perfecte plaatje passen te accepteren.
‘Ik denk dat we als de queer community beter ons best zouden kunnen doen om ook mensen en lichamen die niet binnen het perfecte plaatje passen te accepteren.’
Als ik mijn leven omschrijf dan zien mensen het toch al snel als negatief omdat ik nou eenmaal minder kan en beter moet nadenken over wat ik doe. Aan de andere kant geniet ik denk ik ook soms meer van mijn leven, omdat de kleine dingen die je wel kan doen veel meer waard zijn. Ik hoop dat binnen de queer en bi+ community meer aandacht komt voor die intersectionaliteit en toegankelijkheid, in welke vorm dan ook.
Queer community
De queer community heeft me heel veel gebracht, zeker ook met andere bi+ mensen. Je ziet de wereld gewoon anders. Mensen in de queer wereld zijn zo zichzelf, op een andere manier dan mensen die zonder veel over hun identiteit hoeven na te denken door het leven gaan. Ik heb gezien dat mensen mijn bi zijn bijna altijd wel geaccepteerd hebben en dat het voor mij nooit een struikelblok is geweest gelukkig. Dat geeft een stukje hoop en bevestiging. Het is het eerste stukje van mijn identiteit waar ik ook trots op was. Dit is wie ik ben en je dealt er maar mee. Plussize, chronisch ziek en bi zijn, het is allemaal deel van mijn identiteit, en ik vind het belangrijk dat dat allemaal te zien is.
‘Dit is wie ik ben en je dealt er maar mee.’
