Marijn (hij/hem) is 54 jaar, theaterdocent, acteur en ambassadeur voor Bi+ Nederland.
Weg van de veilige keuze
Van huis uit kreeg ik altijd mee ‘doe maar gewoon’ en ‘kies de veilige keuze’. Dat was de kern van mijn opvoeding en daar heb ik heel lang aan proberen te voldoen. Ik probeerde erg in de gebaande paden te leven en werd niet uitgenodigd om nieuwsgierigheid te verkennen. Eigenlijk was ik altijd al wel nieuwsgierig, maar ik durfde daar niks mee.
De eerste keer dat ik me realiseerde dat het ook best leuk kan zijn met een man samen, was toen ik per ongeluk een keer met een man stond te zoenen in de kroeg, als een soort baldadige actie. Alleen vond ik het net even te leuk om het helemaal als een grap af te doen. Maar ik had altijd hetero-ogende relaties en durfde mijn seksualiteit niet ter sprake te brengen. Nog sterker, ik heb het ook altijd naar mezelf ontkend. Toen na 13 jaar mijn relatie uitging, kwam ik in een scheiding terecht. Daar zat ik dan, 49 jaar oud, en ik realiseerde me dat ik nu weer om me heen kon kijken. Waarom zou iets met een man niet ook mogen, vroeg ik mezelf af. Toen vielen er heel wat kwartjes. Bi was het eerste woord wat in me opkwam. Ik ben biseksueel. Dat voelde goed en kloppend. Het voelde als thuiskomen en daar was ik eigenlijk wel een beetje verbaasd over.
‘Het voelde als thuiskomen om te zeggen dat ik biseksueel ben’
Dit is wie ik ben
Ik ben daarna vrij snel naar mijn ex uit de kast gekomen. Ook zij snapte een aantal dingen nu beter. Haar reactie heeft me aangemoedigd om ook naar vrienden vrij snel open te zijn. Toen ik ook van hen alleen maar goede reacties kreeg, heb ik het de wereld ingegooid en op Facebook gezet. Ook daar kreeg ik een stroom aan lieve reacties. Normaal deel ik niet zo snel dingen, maar dit voelde zo goed dat ik dit wel durfde. Het was echt een bevrijding.
Wat mij ook hielp was dat de rest eigenlijk hetzelfde bleef. Ik was nog steeds een man in scheiding, ik had mijn vrienden, ik had mijn bestaan. Ik dacht, dit ga ik verkennen, maar voorlopig is er niet zo veel veranderd. Al snel realiseerde ik me ook dat open zijn naar mensen meteen duidelijkheid geeft. Het is een fijne filter om te weten of iemand de moeite waard is om me in te verdiepen. Of ze het begrijpen. Dat is heel fijn en helder om maar gewoon meteen op tafel te leggen, in relaties, maar ook op andere plekken. Juist als bescherming van mezelf wil ik daarin open zijn, zodat ik mijn keuzes kan maken met wie ik omga. Ik wil dit nooit meer hoeven te verstoppen. Dit is wie ik ben. En het is niet dat ik zeg ‘hoi ik ben Marijn en ik ben bi’, maar wel het eerste moment dat het ter sprake komt vertel ik terloops, zonder lading: dit is wie ik ben.
‘Ik wil dit nooit meer hoeven te verstoppen, want dit is wie ik ben’
Verkennen en ontdekken
Pas na mijn coming out durfde ik veel meer andere dingen ook te ontdekken. Zo ben ik gaan nadenken over wat voor relatie fijn is voor mij. Ik denk niet dat ik nu een pure monogame relatie wil. Als ik een relatie krijg met een vrouw dan is die nieuwsgierigheid naar mijn aantrekking voor mannen niet opeens weg. En als ik een relatie met een man krijg, dan vind ik vrouwen ook nog steeds heel leuk. Ik wil verkennen en ontdekken. Het is nu veel meer open. Ik ben ook meer geïnteresseerd geraakt in mijn achtergrond, mijn vader is Indonesisch. Dan vraag ik me af: is het niet zo dat in de helft van mijn bloed, mijn DNA, een veel minder rigide denken zit over allerlei relatievormen? Het is eigenlijk een heel westers denken: mannetje, vrouwtje, huisje, boompje, beestje. Dat vind ik een interessante gedachte.
Ook mijn expressie durfde ik meer te gaan ontdekken. Ik was altijd gefascineerd door artiesten als Prince en David Bowie. Met mijn hakken en nagellak wijk ik nu zichtbaarder af van de norm. Ik ben me er wel meer bewust van hoe mensen me zien, maar ik vind het leuk om die blikken die blikken te laten. Dan denk ik: ‘ja, jij vindt dit raar hè, maar dat is jammer voor jou’. Ik heb daar wel een knop voor moeten omzetten om meningen van anderen naast me neer te leggen. Die opvoeding om de veilige keuze te kiezen is niet zomaar weg, maar ik merk ook dat mensen eigenlijk vooral met zichzelf bezig zijn in het openbaar en het helemaal niet zien of ervan opkijken als ik met mijn 16cm hakken langsloop.
Bi+ community
Ik vind het zo mooi aan bi+ zijn dat het ene het andere niet uitsluit. Het leven is niet zwart-wit. Ik vind bi+ mensen over het algemeen genuanceerde mensen, die bereid zijn om over allerlei dingen minder in tegenstellingen te denken. Als je van jezelf weet dat het allebei of allemaal mogelijk is, dan kan je je ook voor andere dingen voorstellen dat het allemaal mogelijk is. De bi+ gemeenschap is ook enorm divers. Van de kunstliefhebber, tot een trucker, tot de sporter, tot de intellectueel. Alle walks of life staan dan samen op een boot tijdens de Canal Parade. Dat vind ik zo fijn.
‘De bi+ gemeenschap is enorm divers’
De ontdekking van mijn seksualiteit is een heel persoonlijk proces geweest, maar toen ik er met andere bi+ mensen over ging praten merkte ik dat ik mezelf ook steeds beter begreep. Ik kan eindeloos ergens over worstelen en steeds dezelfde rondjes draaien in gedachte. Het perspectief van een ander kan je laten zien dat je het soms groter voor jezelf maakt dan het is. Ik gun daarom iedereen een beste vriend die er open voor staat om dit mee te bespreken. Ik zou iedereen aanraden om iemand te vinden om het ermee over te kunnen hebben en dit dan op eigen tempo uit te breiden. Die community, de gesprekken met elkaar én het gewoon samenzijn zonder het erover te hoeven hebben, dat heeft wel gemaakt dat bi zijn nu gewoon een onderdeel is van wie ik ben.
