Tijdens mijn middelbare schooltijd werd ik zowel verliefd op mijn biologielerares als mijn wiskundeleraar. Ik heb korte tijd gedacht dat dat voor iedereen kon gelden, maar de wereld om me heen bleek al snel strakker ingedeeld. Toen mijn moeder me op mijn 17e vroeg of ik lesbisch was zei ik nee, en dat klopte ook. Maar zonder bi rolmodel in mijn leven stond ik met mijn mond vol tanden. Ik had niet de taal om het verder uit te leggen.
Er volgden vriendjes, dus was er over praten dan echt nog nodig? Misschien zou ik er nooit iets mee doen. Maar wel of niet er iets mee doen, daar gaat het eigenlijk niet over. Het is deel van mij en gelukkig ben ik op mijn 32e dan toch uit de kast gekomen als bi. Loud and proud! Ik voelde me meer heel. Niet meer met iets afgesplitst dat beter in de schaduw kon blijven. Het Landelijk Netwerk Biseksualiteit heeft me in die tijd laten zien dat ik niet alleen ben.
Nu decennia later is er Bi+ Nederland. Helaas niet voor niets, want hoewel de queer letterwaaier terecht is uitgebreid, is de zichtbaarheid van de B hierin helaas niet meegegroeid buiten en binnen de queer community.
Voor mezelf stond het bi zijn al een tijd niet meer zo hoog op de agenda. Het is gelukkig gewoon onderdeel van wie ik ben. Maar toen ik hoorde over Bi+ Nederland, en wat er allemaal nog te doen is, voelde ik me geroepen. Ik wil niet bijdragen aan de onzichtbaarheid van de B. Ik wil weer zichtbaarder zijn. Al zou ik maar voor één persoon dat bi+ rolmodel zijn dat ik ooit zelf graag had willen hebben.
Esther gebruikt als voornaamwoorden zij/haar.