In dezelfde periode dat ik er achterkwam dat ik bi+ was, werd ik chronisch ziek. Het bi+ zijn voelde voor mij toen, en eigenlijk nu nog steeds, als iets minder heftig om te vertellen dan het ziek zijn. Het was lang het normaalste stukje waar ik aan vast kon houden.
Aan de andere kant zorgde het ziek zijn er voor mij voor dat ik er achter kon komen dat ik bi+ ben. Ik paste niet meer in het plaatje van wat men van een jonge vrouw verwacht en dat zette me aan het denken over wie ik ben en wat ik wilde.
Nu, precies 10 jaar nadat ik uit de kast kwam, weet ik inmiddels eindelijk wat ik wil. Het zal voor mij op een andere manier moeten dan hoe anderen het doen, ik ben bijvoorbeeld 26 en zit in het eerste jaar van een bachelorstudie, maar ik heb er vertrouwen in dat het goed komt. Mijn doel is nu om journalist/documentairemaker te worden, om zo andere ongeziene verhalen te kunnen vertellen. Mijn bi+, queer, plus size en gehandicapt zijn neem ik daar in mee omdat het echt deel is van wie ik ben.
Een deel waar ik blij mee ben, waar ik trots op ben.
Felicia gebruikt als voornaamwoorden zij/die/hen.
