“Ik wil vertellen dat het niet iets is om je voor te schamen, want het is iets wat iemand anders jou aandoet. Dat is nooit jouw schuld.”
Elk jaar op 25 november is het Internationale Dag Tegen Geweld Tegen Vrouwen. Dit is ook tevens de aftrap van de 16 Days of Action voor uitbanning tegen gendergerelateerd geweld. Uit de CBS monitor van december 2020 bleek dat in 2020 44% van de bi+ vrouwen seksueel geweld heeft meegemaakt, en 16% van de bi+ vrouwen dit ook fysiek meemaakte. Om aandacht te schenken aan dit belangrijke onderwerp, interviewde Sara van de redactie Tessel ten Zweege. Tessel is kunstenaar, journalist, en expert en ervaringsdeskundige op het gebied van partnergeweld. Volgend jaar maart verschijnt haar boek ‘Dat zou jij nooit toelaten’ over haar ervaringen met dit onderwerp. Haar boek kan je hier alvast bestellen.
tekst gaat door onder de afbeelding
Wat betekenen dit soort symbolische dagen voor jou?
Ik heb daar gemengde gevoelens over. Aan de ene kant vind ik het belangrijk dat er zo’n dag is en dat er dan echt een wereldwijde focus is op gendergerelateerd geweld, want dat is nodig. Maar ik merk zelf dat het daar dan ook mee ophoudt. Dit is een probleem dat zich elke dag afspeelt, dat elke dag levens opeist. Ik merk het aan mijn agenda ook; rond deze dagen en Internationale Vrouwendag, dan is mijn agenda vol en is het belangrijk wat ik doe en daarna wordt het weer ondergesneeuwd. Uiteraard wel begrijpelijk, maar toch merk ik dat we in Nederland er niet veel aandacht aan besteden. Het lijkt alsof we dit soort symbolische dagen passeren, actie ondernemen, en dan besluiten het daar bij te laten.
En dan is er ook geen aandacht voor de verschillende groepen die misschien nog kwetsbaarder zijn voor geweld. Het is gendergerelateerd, maar ook jongeren, zo blijkt uit recent onderzoek maken dit vaak mee. Waarom, in jouw optiek, zijn jongeren hier vatbaarder voor?
Ik weet niet precies waarom jongeren meer kwetsbaar zijn, maar ik denk dat ze langer niet zichtbaar zijn geweest omdat hun relaties niet serieus worden genomen. Als je denkt aan huiselijk geweld, dan denk je snel aan gezinnen met kinderen, samenwonende stellen, mensen die niet snel uit elkaar kunnen gaan omdat ze gebonden zijn door kinderen of een hypotheek. Maar dat is een vertekend beeld; het hoeft niet altijd te gaan over of je fysiek niet weg kan gaan uit een relatie, maar het kan ook mentaal heel moeilijk zijn om dat te bewerkstelligen. Daar is nog niet zo veel begrip voor. Als er in jongerenrelaties sprake is van partnergeweld, gebeurt het denk ik vaker dat het emotioneel moeilijk is om de relatie te verlaten. En juist jonge mensen, die niet zoveel ervaring hebben in relaties, of jongeren die opgroeien in gezinnen waarin geweld voorkomt, belanden naar mijn mening vaker in dit soort situaties.
En je schrijft nu een boek over je eigen ervaring; wilde je dat al langer doen?
Toen ik net uit de gewelddadige relatie kwam, wilde ik er niet over praten en schaamde ik me ervoor. Het begon toch te knagen, omdat het ook vaak een gespreksonderwerp is zonder dat men het doorheeft dat iemand het heeft meegemaakt. Ik weet nog dat ik met vriendinnen ergens zat en dat naar buiten kwam dat Chris Brown Rihanna had mishandeld. Een van mijn vriendinnen zei toen, “ik had dat echt niet van Rihanna verwacht, ze is zo’n sterke vrouw, dat ze dat zomaar pikt”. Op een gegeven moment werd het steeds moeilijker voor mij om dat soort dingen te horen, vooral omdat ik er heel veel over wilde zeggen maar tegelijkertijd ook niet omdat dat te moeilijk voor mij was. Dat was gewoon een gekke situatie om in te zitten.
Toen heb ik mijn eerste artikel over partnergeweld geschreven en brak het een beetje los omdat ik er nog zoveel meer over wilde zeggen. Het werd ook heel erg gevoed omdat ik steeds meer berichtjes kreeg van (vooral) jonge vrouwen die het zelf hadden meegemaakt. Omdat ik zag dat meer mensen hier tegenaan liepen en ik meer gedachten over dit onderwerp had, vond ik het belangrijk om dit groter aan te pakken. Zo kwam ik op het idee om mijn ervaringen tot een boek te bundelen.
Als ik het goed begrijp, bestaat je boek niet alleen uit je persoonlijke verhaal maar ook uit stukken kennis en feministische wijsheden, hoe moet ik dat voor me zien?
Ik heb mijn eigen verhaal opgeschreven, wat een beetje leest als een roman over het verloop van de relatie. Toen de relatie begon speelde vooral psychisch geweld een rol, bijvoorbeeld door middel van gaslighting en het afbreken van mijn zelfbeeld. Later in het boek gaat het over het verwerken van de relatie en bij elk hoofdstuk van het boek heb ik theoretische kaders geschreven. Zo gaat een scène van het lopende verhaal gepaard met een voorbeeld. Eentje is bijvoorbeeld over toen ik eens op stap ging. Mijn ex zei voordat ik wegging “ga je zo de deur uit?” tegen mij. Ik heb daar de hele dag over nagedacht; ik vroeg me af of hij een grapje maakte. Ik vond dat hij dat niet tegen mij zomaar kon zeggen en na heel wat overpeinzen besloot ik hem te confronteren met de opmerking. Toen zei hij dat hij dat helemaal niet had gezegd en dat hij het niet kon herinneren. Dit is een voorbeeld van gaslighting. Het concept gaslighting* leg ik dan apart uit. Ook heb ik een aantal kaders met feministische wijsheden met liefdeslessen die ik heb geleerd van andere werken van feministen en theorieboeken.
Wat mooi! Het lijkt me wel emotioneel zwaar om telkens het verhaal te moeten vertellen en vaak dan ook in een hokje van slachtoffer geplaatst te worden met de bijbehorende sensationele clickbait titels. Hoe zie jij dat narratief in jouw ervaring?
Ik vind dat best lastig omdat er naar mijn mening ook vaak zo tactloos over partnergeweld wordt gesproken. Het is daarnaast heel frustrerend omdat er veel informatie beschikbaar is over dit onderwerp en de media doelbewust niet verder wil kijken dan een meelijwekkend verhaal. Zelf heb ik niet alleen ervaring met partnergeweld maar heb ik er ook heel veel onderzoek naar gedaan. Als ik alsmaar word gevraagd om als ervaringsdeskundige aan tafel te zitten om een zielig verhaal te vertellen en er niet naar mijn kennis wordt geluisterd, vind ik dat heel doorzichtig. Er wordt dan alleen maar een item gemaakt om mensen hun aandacht te trekken in plaats van iets wat mensen kan helpen. Dus er valt nog veel te winnen in het medialandschap omtrent dit onderwerp en ik hoop dat mijn boek een genuanceerder beeld geeft. Zo gaat het in het laatste deel over hoe ik er bovenop ben gekomen. Daar gaat het nooit over in interviews, over hoe het nu met mij gaat en wat mij heeft geholpen na de relatie.
Wat zou, vanuit jouw expertise en ervaring, kunnen helpen voor mensen die dit hebben meegemaakt?
Ten eerste is beeldvorming heel belangrijk. Slachtoffers moeten worden gezien als slachtoffers van iemand die duidelijk problemen heeft in plaats van dat men doet aan victim-blaming.** Of het tegenovergestelde; je bent slachtoffer, gebroken en getraumatiseerd, en dit verhaal is het enige wat je voor je leven zou tekenen. Als deze beeldvorming zou veranderen, dan zouden mensen er al veel meer over praten. Dan is er ook minder schaamte. Zo gaan slachtoffers ook sneller aan de bel trekken als zij zich in een zodanige relatie bevinden.
Daarbij vind ik dat mensen moeten beseffen dat dit een nationaal probleem is Nederland is een heel neoliberaal land. We hebben de neiging om ons alleen met onze eigen problemen te bemoeien. Ik begrijp dat. Maar zoveel mensen krijgen te maken met partnergeweld dat je niet kan spreken van een probleem in de privé sfeer maar echt als een systematisch, nationaal probleem. Dus waar we ook allemaal aan mee moeten werken om het uit te bannen. Dit betekent: ingrijpen wanneer je iets merkt. Wees op de hoogte van hulpnummers voor slachtoffers en geef het aan wanneer je denkt dat het niet goed gaat bij iemand anders in de relatie. Kijk naar elkaar om!
*gaslighting: een vorm van psychologische manipulatie. De dader ontkent de realiteit van het slachtoffer door twijfel te zaaien, of door eerder gedane uitspraken tegen te spreken. Denk aan opmerkingen in de trant van ‘dat heb ik nooit gezegd’, ‘zo bedoelde ik dat toch niet’.
**victim-blaming: het slachtoffer wordt verantwoordelijk gehouden voor datgene dat hen overkomt. Men doet alsof het slachtoffer de gebeurtenis had kunnen verkomen door bijvoorbeeld hun gedrag aan te passen. Een voorbeeld is dat men vaak vraagt wat een vrouw aanhad op het moment dat zij seksueel geïntimideerd werden, alsof het veranderen van kleding de gebeurtenis had kunnen voorkomen.
Uit onderzoek bleek dat in 2020 ruim 44% van de bi+ vrouwen seksueel geweld mee heeft gemaakt en 16% van hen ook fysiek geweld. Jij identificeert je als bi vrouw, hoe heb jij jouw seksuele oriëntatie beleefd tijdens de geweldadige relatie en de nasleep daarvan?
Mijn seksuele oriëntatie heeft een grote rol gespeeld in de relatie. Mijn ex deed altijd heel vreemd over mijn biseksualiteit. Twee tegenstrijdige visies op biseksualiteit kwamen vaak naar voren binnen onze relatie. Zo zei hij dat biseksualiteit gewoonweg niet bestond toen ik hem vertelde over mijn seksuele oriëntatie. Je bent óf hetero óf homo volgens hem, en bi mensen zouden in de war zijn. Hij negeerde dus een heel stuk van mijn identiteit. Dit alles vond plaats nadat hij ongevraagd bij mij was ingetrokken en hij mij mentaal al heel ver had gepushed. Op een gegeven moment maakte het mij toen dus niet meer zoveel uit, dat mijn identiteit werd uitgewist, maar nu vind ik het heel belangrijk om dit te benoemen.
De andere kant van zijn blik op biseksualiteit uitte zich in jaloezie. Als ik bij vriendinnen ging logeren, maakte hij er een punt van en zei hij dat hij het niet fijn vond dat ik bij vriendinnen slaap omdat ik ook op vrouwen val. Of als ik uitging, dacht hij dat ik vreemd zou gaan en dat ik alsmaar loog. Dit speelt heel erg in op allerlei vooroordelen die al over bi mensen bestaan.
Toen werd zijn visie op mijn biseksualiteit dus erg problematisch. In de eerste instantie vond ik het heel vervelend dat hij me niet vertrouwde, dus ging ik hem pleasen en hem laten zien dat hij me kon vertrouwen. Maar op een gegeven moment zag ik in dat het nooit genoeg was en liet ik het voor wat het was. Nadat de relatie uit was heb ik wel geworsteld met mijn biseksualiteit. Ik moest echt nog naar therapie toen ik weer begon met daten.
Als bi vrouw zijn de cijfers trouwens geen verassing voor mij. Het is uiteraard naar om het te zien, maar naast mijn ervaringen met mijn ex, merk ik dat mannen grijpgraag naar je kijken als je met een vrouw zoent en dat ze alsmaar denken dat dit voor hun eigen plezier is in plaats van dat van jou. Dit gedrag is veel voorkomend, dus de cijfers verbaasden mij niet echt.
Hoe verliep het therapieproces, hoe was dat voor jou?
Heel zwaar. Ik was het heel erg aan het uitstellen omdat het makkelijker leek om te doen alsof het niet was gebeurd. Maar op een gegeven moment moest ik wel. Ik ging dus daten en dit ging van geen kant, het was echt lastig. Als bijvoorbeeld iemand een grapje maakte die een beetje beledigend was in een flirty context, dan gingen bij mij al alle alarmbellen meteen af, terwijl er eigenlijk niks aan de hand was.
Ik ging dus in therapie en dat was hard werken. Het heeft me enorm geholpen; niet alleen was het nodig om de relatie te verwerken maar het gaf mij ook het gevoel dat ik aan mezelf heb gewerkt. Ik heb gedaan wat ik kan om die nare patronen te doorbreken, gezond in het leven te staan, wat ook positief is voor mijn huidige relatie.
Heeft het ook geholpen met het accepteren van je oriëntatie?
Jazeker. Het is zeker vervelend als je nieuwe relaties aan gaat met anderen en je draagt een traumatische achtergrond mee terwijl de ander zich prima voelt. Vooral als je jezelf ook schuldig voelt omdat je een nare ervaring met een man hebt gehad en deze meebrengt in queer relaties. Maar ik hoef ook niet de last van de wereld op mijn schouders te dragen omdat ik op zoek ben naar liefde en geflirt terwijl het niet zo goed gaat met mij. In de queer community is er zo’n gezegde van “if you can’t love yourself, how the hell are you going to love somebody else?”. Maar ik ben het daar mee oneens. Ook als je jezelf niet zo lekker voelt, heb je het recht om liefde en genegenheid te zoeken.
Iedereen heeft tekortkomingen en dingen waar die aan moet werken en dat kan ook in een relatie. Dus ja, ik heb dat wat meer geaccepteerd. Ik ben een biseksuele vrouw die net als veel andere biseksuele vrouwen veel nare ervaringen heeft gehad met mannen. Maar dat betekent niet dat ik daar mensen mee lastig val, of dat dat mijn schuld is. Dat is gewoon de waarheid, ik doe wat ik kan om liefde weer goed te doen.
Wat voor advies zou je geven aan jongeren of andere mensen die zich in een gewelddadige relatie bevinden?
Voor bi personen lijkt het me belangrijk te melden dat je niet iemand verschuldigd bent om telkens bevestiging te geven aan iemand die je wantrouwt omdat je bi bent. Dat slaat nergens op want zoveel controle en wantrouwen is geen vorm van liefde.
En voor iedereen wil ik vertellen dat het het niet iets is waar je je voor hoeft te schamen want het is iemand anders die jou dit aandoet. Diegene heeft waarschijnlijk heel veel bagage en die heeft het heel moeilijk waardoor die zich zo gedraagt. Maar dat is niet jouw schuld, als iemand anders jou pijn doet. Het is nooit jouw schuld en je hoeft je daar nooit voor te schamen.
Vermoed jij dat er sprake is van geweld achter de voordeur? Of heb je zelf te maken met huiselijk geweld? De volgende nummers kunnen je helpen:
Voor kindermishandeling en huiselijk geweld, bel Veilig Thuis: 0800-2000
Bij seksueel geweld, bel Centrum Seksueel Geweld: 0800-0188
Auteursfoto is gemaakt door Bete van Meeuwen, make-up en haar door Séra Conté.
De boekomslag is gemaakt door Gyor Moore.