Mijn reis naar mezelf
Als kind voelde ik me altijd net een beetje anders, al had ik daar toen geen woorden voor. Ik herinner me hoe ik me thuis voelde bij mijn vriendinnen, hoe ik soms langer bleef kijken naar jongens en meisjes zonder precies te begrijpen waarom. In de kleedkamer na gym voelde ik me ongemakkelijk, maar ik schoof dat gevoel opzij. Het zou vast niks betekenen.
Pas toen ik zeventien was, begon er iets naar boven te komen. Ik voelde iets voor mensen van hetzelfde gender. Maar in plaats van die gevoelens te onderzoeken, negeerde ik ze. Ik had al genoeg aan mijn hoofd. Het leven ging door, en ik paste me aan.
Toen kwam 2021. De wereld stond stil, en ik zat opgesloten met mezelf. Voor het eerst in jaren had ik geen afleiding. Geen school, geen feestjes, geen drukke agenda. Alleen ik en mijn gedachten. En opeens kwam de vraag naar boven: wie ben ik eigenlijk? Hoe wil ik mijn leven vormgeven?
Die vragen lieten me niet meer los. Ik besefte dat ik al die jaren gevoelens had weggedrukt. Waarom? Omdat ik bang was. Bang om niet te passen, om niet begrepen te worden. Maar vooral: bang om mezelf écht te zien. Ik besloot hulp te zoeken en begon met therapie. Daar leerde ik iets wat mijn leven veranderde: mijn gevoelens waren niet het probleem. De schaamte die ik voelde, dát was het probleem.
Stap voor stap begon ik mezelf te accepteren. Ik ontdekte de LHBTIQ+ gemeenschap, de ‘gay scene’, en voor het eerst durfde ik te experimenteren. Mijn eerste date met een man. Mijn eerste kus met een man. Maar ook mijn eerste confrontatie met de buitenwereld. Mensen die mij niet kenden, zagen mij als ‘gewoon gay’. Alsof mijn bi+ zijn er niet meer toe deed wat mij veel moeite had gekost om te accepteren. In het begin vond ik dat moeilijk. Moest ik mezelf steeds opnieuw uitleggen?
Nu weet ik: ik hoef niemand te bewijzen wie ik ben. Mijn identiteit is van mij. Of iemand het snapt of niet, verandert niets aan mijn gevoelens, mijn ervaringen, mijn leven.
Ik ben mezelf. En dat is genoeg.
Bi+ Nederland was de eerste plek waar ik me echt thuis voelde. Voor het eerst ervoer ik een gemeenschap waarin ik helemaal mezelf kon zijn, waar ik erbij hoorde zonder uitleg of twijfel. Dit gun ik anderen ook. Daarom ben ik Bi+ ambassadeur geworden. Ik hoop met mijn verhaal en mijn rol anderen te kunnen helpen en versterken.
Jij hoeft niet meer dan jezelf te zijn. Want jezelf zijn is genoeg.
Jaysen gebruikt als voornaamwoorden hij/hem.
