“Wat als een kind aan tafel wordt gemaakt en niet in bed?”

Door Stan Oude Alink (hij/hem)

De tijd staat nooit stil en dat aspect van het verhaal wordt kenbaar door het bewegende decor dat twee bankjes kloksgewijs rond laat draaien. Daar begint voor het publiek het verhaal van Markus en Imanuelle die allebei dolgraag een kindje willen, maar wat als de tijd doortikt en je alleen staat in je besluit om een kind te willen? Zo blijven ze een tijdje om elkaar heen draaien. 

Imanuelle heeft een relatie met Noortje, een biseksuele vrouw die zelf niet perse een kindje op de wereld wil zetten, daarom spreken Markus en Imanuelle in het geheim af, maar het blijft bij die ene ontmoeting. 

Al snel ontmoeten Noortje en de vriend van Markus, Job elkaar bij hun gedeelde hobby: dansen. Er ontstaat een hechte vriendschap en zo komt er ook een hereniging tussen Markus en Imanuelle. Met z’n allen besluiten zij het avontuur aan te gaan om een kind te krijgen met al zijn slagen en stoten.

Het karakter Noortje is waar ik zelf veel focus op legde, want ik vind dat bi+ representatie in media en kunst belangrijk is. Je wilt jezelf kunnen herkennen in iets dat je ziet en door verhalen te vertellen die we gemeen hebben, voelen wij ons gezien en minder alleen in onze voorkeur. Noortje is biseksueel, dat komt een aantal keer ter sprake in de voorstelling. Niet zo uitbundig dat het er mega dik bovenop ligt, maar het zit subtiel in het verhaal verweven. 

Zo vertelt Noortje aan Job tijdens hun ontmoeting dat ze op jongens en meisjes valt, dat ze voor haar huidige vriendin een vriend had, daarvoor weer een vriendin en daarvoor weer een vriend. Job antwoordt met dat het hem niet uitmaakt, dan antwoordt Noortje; “Nee, het maakt mij dus ook niet uit.” 

“Je kunt niet zeggen: ‘Ik ben het niet eens met het strand.’ Je kunt liever naar het zwembad gaan, maar het strand is wat het strand is.”

Verder hebben Noortje en Job het nog over het woord gay en dat in de ideale samenleving dat woord niet zou bestaan. Dat de letters van onze community ons bestaansrecht bevestigen en dat dat goed is, maar wat als iedereen gewoon kon zijn? Dat we bestaan als doodgewone varianten. De voorstelling schept hierin een dromerig toekomstbeeld, waar ik alleen maar van kan dromen. Weg met de kast en na het onderzoeken wie je bent, lekker door met leven. Dat labeltje verandert je niet en maakt je niet anders dan anderen. Het maakt je ook geen betere of slechtere ouder voor een kind. Een stel mannenpinguïns kan ook een ei uitbroeden, ook al is het bij het leggen niet hun ei. Ze zullen het kind de warmte en liefde geven die het verdient.

In de voorstelling loopt ook niet alles vlekkeloos en is het einde echt niet rozengeur en maneschijn, maar het laat wel het moderne gezin zien. Een beeld dat in onze maatschappij nog ondergesneeuwd is en hopelijk snel gezien wordt als normaal. 

Maaike Bergstra schreef uit eigen ervaring in 2016 een verhaal, dat tot op de dag van vandaag uiterst actueel blijft. Een verhaal voor jong en oud, dat families samenbrengt en op subtiele wijze de modernisering van de maatschappij laat zien. Dat wat vaak nog onzichtbaar blijft wordt nu zichtbaar en besproken. De regie laat de zwaarte zien, soms iets te veel waardoor er grapjes in die zwaarte verloren gaan, maar de teksten die Bergstra schrijft zijn duidelijk en doeltreffend.

De voorstelling ‘Een Stel Mannenpinguïns’ gaat nu op tournee en is nog tot zeker 16 mei in verschillende theaters door het land te aanschouwen. Voor meer informatie en tickets, klik hier.